Мұны маған деканның қабылдау бөлмесіндегі хатшы апай айтып және ондай жауапты жерге кешікпей баруым керек екендігін қатаң ескертті. Сөйтіп ертеңіне айтылған уақытта әлгі бөлімнің есігін қағып, ішке кіріп, жазу үстелдері бір-біріне қарама-қарсы қойылған екі кісіге сәлем бердім.
– Иә-ә, кел, бала, – деді шашын артына қайырған қараторы өңді, жылы жүзді қаламгер ақырын ғана басын шұлғып.
– Шақыртқан екенсіздер...
– Ә-ә, КазГУ-ден келдің бе? Аты-жөнің кім?
Айттым.
– Білем, білем! Біз сенің «Долана» деген әңгімеңді жас жазушылардың «Арман қанатында» атты жинағына енгізейін деп отыр едік, енді соның аннотациясына қысқаша өмірбаяндық деректерің керек болып тұр. Мен осы жинақтың редакторы – жазушы Нұрқасым Қазыбеков деген ағаң боламын. Ал мына кісі қазақтың көрнекті ақыны – Өтежан Нұрғалиев. Білетін шығарсың?
– Білем.
– Ендеше мен жазып алайын, сен айта бер.
Сөйтті де Нұрқасым аға менің қай жылы, қай айда, қай күні, қай жақта туғанымды жазып жатып, КазГУ-дің журналистика факультетінің студенті деген тұсқа келгенде аз-кем кідіріп қалды.
Сонсоң өзіне қарама-қарсы үстелде отырған ақынға сұраулы пішінде көз салып:
– Өтеке, қалай ойлайсыз, КазГУ-дің студенті деп жазғанымыз дұрыс па, жоқ әлде, КазГУ-де оқиды дегеніміз жөн бе? – деді.
Көз алдындағы қалың қолжазбадан ақырын ғана басын көтеріп, астыңғы ернін жымқырып, аясы үлкен дөңгелек жанарын кең ашып, маған бір уақ қадала қарап қалған ақын Өтежан Нұрғалиев:
– Ол енді, бұл баланың өзіне байланысты ғой, – деп тағы біраз кідірді. – Егер шын мәнінде сабаққа барып, лекция тыңдап, үйге берілген тапсырмаларды орындап жүрсе, «оқиды» деп жазғанымыз дұрыс. Ал егер, қашып-пысып, қыдырып, бір сабағына келіп, екіншісінен кетіп қалып жүрген қу болса, онда «студенті» дей салған жөн болады меніңше!
Осы сәтте Өтекеңді мұқият тыңдап отырған Нұрекең – белгілі жазушы Нұрқасым Қазыбеков қарқылдап күліп жіберді. Мен де шыдай алмай, жымың ете қалдым.
Кейін кітап басылып шыққанда бір-ақ көрдім ғой, қайран ағаларым «оқиды» деп жазыпты.
Нұрғали ОРАЗ,
«Егемен Қазақстан»
